Skolig al Louarn
E-kreiz an abardeiz, un trouz ' oa bet klevet er foenneg.
Aotrou Louarnig, en e doull, a lammas war evezh.
-Piv a c'helfe bezañ?
Ul loen? Un den?
Ur paotrig az' ae kuit eus e guzhadell, un dervenn yaouank.
-Kae kuit! Laoskit ac'hanomp er peoc'h! Laeret ho peus hor bradenn, hol lanneier, hor wazhredenn. Lazhet ho peus va zud ha va vignoned! Re a zrouk ' zo bet skuilhet gant ho fobl!
-N'on ket eus ar bobl-se rouzig. Gwellout a ran ar pezh ne vez ket sellet gant an dud, klevout a ran sonnerezh ar stivell, mouezh ar mor, kan an dellioù. Kompren a ran muioc'h ac'hanout eget mab-den. Kollet eo bet unaniezh va spes gant an natur setu perak e choman er foenneg-se ivez gant ar spi da wellet ar pezh a zo gwirion.
Plijet on bet da gaozeal ganit-te louarnig, c'hoant am 'eus e vije soñjet ganit n'emaomp ket an holl drouk gant ar pezh a chom gouez.
Kenavo fri rouz, ober a raio c'hoazh skolig al louarn ganit.
-Kenavo paotrig, ne tisoñjit ket eus pelec'h e teuez.
Hag gant ar gerioù divezañ-se e sankas al loen er geot.